De wereld waar je deze avond instapt is paars. We zien deze wereld niet één, niet twee maar drie keer. Een maquette als zelfstandig kunstobject, een video die laat zien wat er in de paarse wereld afspeelt, maar ook een paarse vloer die indiceert dat de kijker in het echt, in het groot ook in deze wereld staat.

Alleen in een moshpit begon met een liefde voor de muziek van S10 en een behoefte om een publiek met een interesse in een bepaalde kunstvorm een opstapje te geven naar een andere. Toby Immerzeel ontwierp een ruimte/ een avond/ een evenement waarin beeldende kunst, muziek en theater in elkaar overvloeien. Waar je meestal in een theater zit, sta je nu in een bar in Rotterdam. Waar je meestal met zaalteksten aan je lot wordt overgelaten in een museum, word je nu gevraagd je fantasie te gebruiken om de ruimte te begrijpen. En waar je muziek meestal met een enkel zintuig tot je neemt, wordt er nu ook beroep gedaan op je andere zintuigen om de muziek te ervaren.

De avond laat de weg zien van een individu die met donkere gevoelens omgaat en dat zodra deze uitreikt naar de ander & zijn of haar emoties uitdrukt dat dat, ook al is het voor tijdelijk, de donkere gevoelens lichter kan maken en eenzaamheid wegneemt.

Artist statement

Aan het felle kleurgebruik ontkom je niet; roze, paars en blauw schreeuwen hard in de duisternis die Toby Immerzeel (1999) creëert. Schilderijen, video’s en installaties die de grenzen van beeldende kunst, theater en muziek doen vervagen. De Rotterdamse kunstenaar put inspiratie uit haar eigen binnenwereld: van emoties die zich in het lichaam manifesteren, van overprikkeld zijn tot aan willen vluchten voor jezelf. Ook de beleving van de wereld om haar heen is te zien in haar werk: de drukte van de stad, doodlopende straten en nutteloze hoekjes die ze tegenkomt, alles krijgt een plek in haar eigen gecreëerde wereld. Ze biedt voor elk perspectief direct drie andere en neemt je mee op reis naar openstellen en expressie.

Ambities

Over 5 jaar wil ik mensen die zich geïntimideerd voelen door kunst een introductie hebben gegeven aan de wereld van beeldende kunst, theater en muziek. Ze op een veilige manier leren kijken naar dat waar ze misschien snel aan voorbij zouden lopen of waarvan ze denken het niet te snappen en er dus maar van wegblijven. Mijn centrale vraag is: Kan ik kunst behapbaar maken zonder dat het haar kracht verliest?

Geleerd tijdens de studie

De afgelopen jaren hebben in het teken gestaan van het leren van technieken, vaardigheden, onderzoeken, samenwerken, hele lelijke dingen maken, hele mooie dingen maken. Dingen leren afmaken en dingen leren niet af te maken. Dat je als kunstenaar alles kan geven, maar uit moet kijken jezelf daarbij niet te verliezen.

Ik heb mijn definitie van kunstenaar en scenograaf opnieuw onder de loep moeten nemen. Misschien zelfs helemaal weggegooid. Het ergens als een gescheurd propje papier in een hoek gegooid om er na een tijdje weer iets nieuws van te maken.