Stel je voor midden op een berg te staan, gedwongen je thuis te verlaten en uit nood een beslissing moet nemen over je volgende bestemming.
Wat neem je mee? Wat laat je achter? Is de wanhoop nabij?
Dit is het verhaal van miljoenen vluchtelingen ter wereld, voor wie hun ‘thuis’ in een donkere plaats is veranderd.
De korte animatiefilm “Diyar” draait om een vluchteling wie alles achter heeft moeten laten en het licht van zijn huis in leven probeert te houden op zijn weg naar zijn nieuwe bestemming.

Artist statement

Iedereen heeft een eigen verhaal en ik als grafisch ontwerper, voel de noodzaak deze verhalen te vertellen. Ik visualiseer teksten tot verhalen en vorm emoties tot een eigen beeldtaal. Mijn interesse ligt voornamelijk in de relatie tussen de mens en zijn geheugen.
Verhalenvertellers hebben eindeloze mogelijkheden tot hun beschikking. Door het combineren van een diversiteit aan media als bijvoorbeeld; film, animatie en mijn grafische achtergrond probeer ik mijn en de verhalen van andere te vertellen.

Ambities

Mijn ambities zijn eenvoudig, ik wil namelijk niets liever dan vrijuit verhalen met het werk dat ik maak.
Het creëert Catharsis en voor mij het innerlijke evenwicht.

Geleerd tijdens de studie

Ik heb geleerd hoe ik gebruik kan maken van verschillende onderzoeksmethoden en relevante theorieën. Bovendien heb ik door mijn studie geleerd hoe ik een balans kan vinden tussen het rationale en het intuïtieve.

ONTSNAP AAN DE DOOD

Vluchteling ..
Het woord “vluchteling” staat in de krantenkoppen, lokale of internationale kranten, iedereen heeft het over vluchtelingen …
Als ik eerlijk moet bekennen kende ik de betekenis van dit woord niet eens, totdat de oorlog in mijn land uitbrak en ik zelf een vluchteling werd.
In dit project wil ik een werk maken, dat handelt over het idee om je plek en je identiteit te verlaten, of gedwongen te worden om je eigen land te verlaten.

I saw my city die

Oorlogen zijn niet alleen het verhaal van een gewapend conflict tussen de partijen waarin iedereen wil winnen, maar eerder een reeks verhalen opgelegd door de realiteit van het conflict, waardoor elk persoon en gezin zijn eigen verhaal met de oorlog heeft. Verhalen over teleurstellingen en mislukkingen, verhalen over pijn, verlies en ontheemding, verhalen over uitdaging en confrontatie, echter niet iedereen kan zijn verhaal vertellen.
Oorlog is iets wat nooit echt meebeleeft kan worden zonder het echt te hebben ervaren, als het vanuit het perspectief van het nieuws verteld wordt, staat het verder van ons af met als resultaat dat het minder persoonlijk wordt. Zelfs verhalen en documentaires, plaatjes en films kunnen mensen die geen oorlog hebben meegemaakt alleen maar een verbeelding laten oproepen, wat tevens wel voor empathie kan zorgen. De waarde van dit soort verhalen is groot aangezien het andermans lijden aan het licht kan brengen, maar zou het niet een veel groter resultaat geven als je het de mensen daadwerkelijk laat ervaren? Ik ben persoonlijk van mening dat een echte immersive experience (beeld geluid en ruimte) de meeste impact kan geven bij het overbrengen van belevenissen, vandaar dat ik besloot om in mijn project ‘I saw my city die’ de oorlog te laten ervaren vanuit verschillende perspectieven, waarin persoonlijke verhalen uit het oorlogsgebied ‘mijn stad’ worden verteld.