Een contemplatie op de beleving en representatie van woede en vrouwelijkheid.
De woede van vrouwen wordt al eeuwenlang onderdrukt en opgekropt. Wanneer we onze woede of frustratie uiten, worden we "hysterisch", "een bitch" of "overdreven dramatisch" genoemd. Terwijl wanneer een man boos wordt, hij dominantie toont en respect krijgt van anderen. Ik geloof dat woede een zeer productieve emotie kan zijn, het is ons waarschuwingssignaal voor onrecht en een katalysator voor verandering. Daarom wil ik deze disbalans bevragen en ruimte creëren voor niet-mannen om deze emotie te uiten, om het dramatische en gevoelige te omarmen zonder hun vrouwelijkheid op te hoeven geven.

Artist statement

Saïda is een multimediale kunstenaar die met diens projecten focust op onderwerpen als gender, identiteit en seksualiteit. Ze experimenteert met materialen en technieken, maakt onder andere gebruik van video, keramiek, textiel en performance. Inspiratie haalt ze uit diens frustratie met ongelijkheid en haar drang naar genot. Haar werk is onderzoekend en speels met een kritische noot, het zet je aan de onderwerpen binnen de sociale maatschappij te bevragen.

Ambitions

Een groot netwerk opbouwen met inspirerende mensen en instanties die zich bezighouden met seksualiteit en identiteit. Projecten en samenwerkingen aangaan met seks educatie instanties over seksueel genot, ontdekking en identiteit. Onderzoekende en bevragende installaties maken over sociaal maatschappelijke onderwerpen en exposeren bij galerijen en musea.

Learned during the studies

Mijn eigen pad te blijven bewandelen.

List of publications / exhibitions / prices / concerts / shows etc.

PISSWIFE What is a pisswife?
PISSWIFE I forgot you've seen me naked
PISSWIFE Home & heritage
Sexyland I forgot you've seen me naked (expositie)
Voos de leertuin (https://voos.nl/leertuin-overzicht)
Seks Festival Tivoli vredenburg (expositie)

Leftover Feelings - Een visueel onderzoek naar femininiteit en de onderdrukking van woede.

Ik ben opgevoed als vrouw, ik ben wit, ik ben queer, ik ben neurodivers. Deze elementen, en meer, beïnvloeden hoe ik omga met mijn emoties en hoe dit geïnterpreteerd en gerepresenteerd wordt. Op jonge leeftijd heb ik geleerd dat mijn woede minder aanwezig mag zijn dan die van mijn broertje. Ik was best een driftig kind maar werd er al snel bewust van dat dit niet oké was om te zijn als meisje. Ik moest het goede voorbeeld zijn, tot 10 tellen en rustig blijven als ik gefrustreerd werd. Mijn broertje werd aangemoedigd om te blijven spelen en mocht uitrazen als hij boos werd. Wanneer mijn vader dood gaat en ik boos ben op de wereld, blijft mij maar verteld worden (door familie, mensen op school en onbekende) dat ik positief moet blijven en dankbaar moet zijn voor de tijd die ik met hem had. Op school frustreer ik me aan hoe het schoolsysteem mij en zoveel van de leerlingen niet tegemoet komt, als ik mijn frustratie uit tegenover een docent word ik agressief genoemd. In een bar wind ik mij op over het patriarchaat een man in mijn gezelschap lacht en zegt dat hij vrouwen met een mening sexy vind. De maatschappij en cultuur waarin ik ben opgevoed leert mij dat ik mijn woede moet onderdrukken, dat ik lief en meegaand moet blijven. Ik weet nu dat woede een heel productieve emotie kan zijn, het laat je zien waar ongelijkheid aanwezig is en wat je grenzen zijn, waar je heel hard nee tegen wil zeggen. Ik probeer mijn boosheid meer ruimte te geven, maar ik merk dat ik (en met mij zoveel anderen) daar de handvaten nog niet voor heb. Dit is een zoektocht naar de manieren waarop onze woede is onderdrukt, waarin ik deze patronen aanwijs en hierdoor ook tegenga.