Uit het zicht, klinkt het anders

Iedereen heeft wel een object in huis waarvan het beter weggegooid kan worden. Toch lukt dit niet. Waarom niet? Waarom bewaren wij dingen die waardeloos lijken?
In Uit Het Zicht, Klink Het Anders spreek ik met 5 eigenaren van zulke objecten. Waarom hebben zij deze objecten gehouden? De objecten worden, in combinatie met deze verhalen, gepresenteerd op sokkels van ‘gered’ hout. Het gewone, onbruikbare object wordt vaak weggezet als rommel. Dat is zonde. Objecten kunnen een boekenlegger in jouw eigen geschiedenis zijn. Het kunnen fysieke dragers van herinneringen zijn, of ze kunnen juist symbool staan voor iets wat er nooit van is gekomen.
Uit Het Zicht, Klinkt Het Anders laat jou jouw eigen relaties met de dingen waarmee jij jezelf omringd bevragen. Waarom heb jij de spullen die hun functie voorbij zijn toch bewaard? Uit Het Zicht, Klinkt Het Anders opent het gesprek, geeft voer voor gedachtes en laat je stilstaan bij de dingen die jij hebt gehouden.

Artist statement

Carolien weerstand is een beeldenmaker en verhalen verteller. Onderwerpen als duurzaamheid, recycling en de schoonheid van het alledaagse fascineren haar. Ze koppelt deze grote onderwerpen aan persoonlijke verhalen, om ze zo toegankelijker te maken.
Weerstand heeft een erg associatieve werkwijze. Ze laat zich graag lijden door haar omgeving. Het verzamelen is belangrijk in de werkwijze. Weerstand haalt inspiratie uit deze verzameling en gebruikt deze om tot een verassende uitwerking te komen.

(engels)
Carolien Weerstand is a visual artist and a teller of stories. She is fascinated by subjects like sustainability, recylcing and the beauty of the everyday. By linking these big subjects to personal stories, she makes these subjects more accessible.

Weerstand has a very associative workflow. She lets her surroudings lead her. Collecting is a very important aspect of her workflow. Weerstand gets inspiration from this collection and uses it to get to a suprising final work.

Mensen maken al sinds het begin en gebruiken de door de mens gemaakte objecten, dingen, als extensie van het lichaam. Mens en ding leven in een eigenaardige symbiose samen. Wij mensen gebruiken veel dingen om ons leven zo comfortabel mogelijk te maken. We zijn de dingen ook erg dankbaar, want zonder hen waren we niet waar we vandaag de dag staan. Zonder dingen zouden we als soort hoogstwaarschijnlijk niet eens overleefd hebben. Vroeger zag je die adoratie voor spullen goed terug. Iets werd aandachtig en met de hand gemaakt, eentje per keer. Iets werd gemaakt van kwalitatief hoogstaande materialen en iets werd gemaakt om voor altijd mee te gaan. Niet 10 jaar, niet 20 jaar, maar voor áltijd. We vinden dan ook nu nog steeds voorwerpen van de mensheid in primitievere tijden terug. Maar sinds eind 19e eeuw, na het begin van de industriële revolutie, veranderde onze relatie en ons gedrag richting spullen. Het produceren veranderde. Dingen werden niet meer zorgvuldig met de hand gemaakt, maar juist in grote oplages in fabriekshallen. Ook de levensduur van een product is veranderd sinds de industriële revolutie. De levensduur wordt (vaak met opzet) verkort. Na het verlopen van de ingeplande gebruikstijd zal het ding simpel stoppen met functioneren, dan gooien we het weg en kopen we een nieuwe. De intieme relatie tussen mens en ding verwatert: Het consumeren is geboren. Het woord consumeren, afkomstig van het Latijnse woord Consumere, betekent zowel vergaan als opgebruiken. Dit zou bijna gezien kunnen worden als een betekenis van ons woord consumeren: iets gebruiken tot het vergaan is. Het is dus hoog tijd om te kijken hoe wij precies met dingen omgaan, maar vooral hoe we anders met dingen om moeten gaan. Want de liefde voor dingen is een erg mooi gegeven. Het zou zonde zijn als deze uitsterft.